ویرگول – مریم جعفرنژاد: من به عنوان فمنیستی که خیلی وقت‌ها می‌ترسد بگوید فمنیست (Feminist) است، و کسی که سال‌ها به خاطر تبلیغات منفی و کم‌سوادی دید بدی به فمنیسم (Feminism) داشته، می‌خواهم گزاره‌هایی را که در مسیر فمنیست شدن خوانده و شنیده‌ام، نقد کنم. شما هم بخوانید، شاید جواب سؤال‌هایتان را گرفتید و ابهامتان رفع شد!
فمنیست‌ها فلانند و بهمان!
یکی از عاداتی که خیلی از ما داریم، کلی‌گویی و برچسب‌زنی است. وقتی عده زیادی از آدم‌ها را توی یک جعبه می‌چپانیم و رویش هم یک برچسب گنده می‌چسبانیم تا مبادا درش باز شود، داریم بیش از پیش از تفکر منطقی و واقع‌بینی فاصله می‌گیریم. همان‌طور که همه مسیحی‌ها هیتلر یا مادام ترزا نیستند، همه مارکسیست‌ها استالینیست یا فرانکفورتی نیستند، همه مسلمان‌ها داعش یا حافظ نیستند و…، همه فمنیست‌ها هم نون الف یا لوس ایریگاری نیستند!
فمنیسم، فمنیسم است؛ خودت را گول نزن!
این گزاره بیش‌تر از هر چیزی نشان از عدم مطالعه و ناآشنایی با انواع جریان‌ها و موج‌های فمنیسم دارد. چیزی که می‌خواهم بگویم، با تیتر قبلی هم ارتباط دارد. عامل مهمی که زندگی دیگران را تحت تأثیر قرار می‌دهد، کردار و عمل شخص است، و نه فکر و نیت او. درست است که هر عمل آگاهانه‌ای از نوعی نیت سرچشمه گرفته، اما در نهایت مثلاً نمی‌توان گفت، چون همه مسلمان‌ها به خدا و قرآن و پیغمبر باور دارند، پس عملکرد همه‌شان مثل هم است! باور، به تنهایی نماینده چیزی نیست. چه بسا ما باور‌هایی داشته باشیم که حتی خودمان هم ندانیم از کجا آمده و چرا آن را داریم!
پس این همه فمنیست ضد مرد و زورگو را نمی‌بینی؟!
بله می‌بینم، خوب هم می‌بینم! اما این من هستم که تعیین می‌کنم باور و طرز فکری که دارم، چه لباسی تنش کند. اگر خیلی‌ها راه غلط را در پیش گرفته‌اند، دلیل نمی‌شود من کلاً از مسیر خارج بشوم.
